Ο Άρης έχασε δίκαια… πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια του

Ο Άρης όσο και αν ψάξει για δικαιολογίες για το χθεσινό ναυάγιο, δύσκολα θα βρει να «ακουμπήσει» κάπου για να μετριάσει την έντονη δυσαρέσκεια που υπάρχει και που εκφράστηκε τόσο με τις έντονες αποδοκιμασίες στο φινάλε όσο και με την επίσκεψη των οπαδών στα αποδυτήρια.

Η ΑΕΚ ήταν εμφανώς καλύτερη, υπερείχε σε όλους τους τομείς που κρίνουν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι και θα μπορούσε με βάση τις ευκαιρίες και την εικόνα του ματς να έχει… ανοίξει περισσότερο το σκορ προσθέτοντας κι άλλους μπελάδες στον αντίπαλό της. Κι όλο αυτό παρά το γεγονός ότι στα πρώτα 20-25 λεπτά η αρχική εικόνα του αγώνα δεν προμήνυε την συνέχεια.

Ο Άρης μπήκε στο ματς με τσαγανό, διάθεση να πιέσει και να κόψει τον ενθουσιασμό με τον οποίο έμπαινε στο ντέρμπι η ομάδα του Αλμέιδα, από τα εγκαίνια του γηπέδου της. Η ομάδα του Πάρντιου, στο διάστημα αυτό, έβγαινε ορθολογικά στην επίθεση, πίεζε αρκετά ψηλά, προβλημάτισε τον αντίπαλο και δημιούργησε υποσχόμενες επιθέσεις.

Ωστόσο, και σε αυτό το μοναδικό καλό διάστημά του, ο Άρης έχανε σχεδόν όλες τις φάσεις που κρίνονται στην ταχύτητα, κάτι που συνεχίστηκε και στον υπόλοιπο αγώνα. Περίπου από το 25΄ και μετά και έπειτα από την πρώτη μεγάλη ευκαιρία της ΑΕΚ ο Άρης σαν να… έπαθε Βόλο. Εμφάνισε τις ίδιες παιδικές ασθένειες του Πανθεσσαλικού.

Χάθηκε από το γήπεδο και εκτός από το γκολ στο 28΄ κινδύνευσε να μπει τελεία στο ματς από το πρώτο ημίχρονο. Έκαναν την εμφάνισή τους και πάλι πολλά ατομικά λάθη, τα γνωστά θέματα στην αμυντική μετάβαση και γενικά το γκρουπ απορρυθμίστηκε και έχασε εντελώς τον προσανατολισμό του. Ακόμη και οι στατικές φάσεις, οι οποίες ενδεχομένως να ξαναέβαζαν τον Άρη στο παιχνίδι, ήταν σχεδόν όλες κακό- εκτελεσμένες.

Το τρικ του Πάρντιου με τον Νταμπό μοναδικό εξάρι και τους Ματέο και Μαντσίνι εσωτερικά χαφ δεν λειτούργησε απέναντι σε μια από τις πιο πιεστικές ομάδες του πρωταθλήματος που… έστηνε συνεχώς παγίδες κλέβοντας μπάλες εκμεταλλευόμενη την ταχύτητα στο τρανζίσιον και τα συνεχή τρεξίματα που δεν μπορούσε να ακολουθήσει ο Άρης. Λάθος έχω την εντύπωση που ο Άγγλος δεν έβαλε τον δεύτερο αμυντικό μέσο (Ντιόπ) με την έναρξη της επανάληψης όταν ακόμη -από συγκυρία- το ματς έμενε στο ρευστό 1-0.

Η ψυχρολουσία του δεύτερου γρήγορου γκολ στις αρχές της επανάληψης, ανέβασε τον δείκτη της δυσκολίας και έσβησε τις όποιες ελπίδες για μια επική ανατροπή όπως το περσινό 3-2, γιατί αφενός ο Άρης δεν είχε ούτε τα κουράγια ούτε και τον τρόπο και αφετέρου η ΑΕΚ δεν είναι η ίδια ομάδα με την περσινή.

Το ματς ουσιαστικά.. έσβησε και από τύχη δεν ανέβηκε ο δείκτης του σκορ. Οι δυο σερί ήττες συνοδευόμενες από κακές εμφανίσεις της ομάδας επιβεβαιώνουν ότι ο Άρης δεν είναι σε καλό φεγγάρι και αδυνατεί να βγάλει αντίδραση.

Είναι δεδομένο ότι έγιναν λάθη το περασμένο καλοκαίρι που προσώρας δεν μπορούν ούτε να καλυφθούν αλλά ούτε και να καμουφλαριστούν με συνέπεια το μέτριο ξεκίνημα στο φετινό πρωτάθλημα. Ο Πάρντιου έχει παραλάβει μια «καυτή» πατάτα στα χέρια του, και η όποια ποιότητα από μόνη της δεν είναι αρκετή όταν υπάρχουν σημαντικά δομικά προβλήματα.

Δεν ξέρω τι λαγούς μπορεί να βγάλει από το καπέλο του εν μέσω μάλιστα αγώνων (ελπίζει ότι ο Ετέμπο θα είναι ένας από αυτούς, όπως ήταν και ο Νκουλού στο χθεσινό αγώνα που στάθηκε παραπάνω από αξιοπρεπέστατα), ξέρω όμως ότι ο Άρης για να ορθοποδήσει οφείλει να γίνει πιο… compact. Πιο ρεαλιστής. Πιο μαζεμένος γιατί με αυτό τον τρόπο ίσως μακιγιάρει τις αδυναμίες του.

Ίσως, στη φάση που βρίσκεται να τον βολεύει να το πάει λιγάκι στον κλεφτοπόλεμο, μέχρι ο Πάρντιου να καταφέρει να φέρει την ομάδα στα μέτρα του. Το δεύτερο σερί εντός έδρας παιχνίδι του Σαββάτου με τον Ιωνικό αποκτά μεγάλη σημασία για τον Άρη καθώς μόνο η νίκη δεν θα τον απομακρύνει από τον στόχο του και δεν θα τον βυθίσει στην εσωστρέφεια.

Είναι επίσης προφανές ότι τώρα είναι που το γκρουπ και ο προπονητής χρειάζονται την στήριξη του κόσμου, που είναι λογικό να νιώθει πικραμένος και το εξέφρασε χθες στο κατάμεστο από άκρη σε άκρη Βικελίδης, αλλά η ισοπέδωση ποτέ δεν βοήθησε πραγματικά.

Αντίθετα το μεγαλείο του Άρη ήταν πάντα η αφοσίωση στο club και τα παραδείγματα είναι πολύ πρόσφατα για να τα λησμονούμε…